75 Al-Qiyaama

Rahman Rahim olan Allah'ın adıyla (1) Hayır, kalkış (kıyamet) gününe and ederim.	بِسْمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحْمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ  لَآ أُقْسِمُ بِيَوْمِ ٱلْقِيَٰمَةِ ﴿١﴾
(2) Ve yine hayır; kendini kınayıp duran nefse de and ederim.	وَلَآ أُقْسِمُ بِٱلنَّفْسِ ٱللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾
(3) İnsan, onun kemiklerini Bizim kesin olarak biraraya getirmeyeceğimizi mi sanıyor?	أَيَحْسَبُ ٱلْإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجْمَعَ عِظَامَهُۥ ﴿٣﴾
(4) Evet; onun parmak uçlarını dahi derleyip-(yeniden) düzene koymaya güç yetirenleriz.	بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّىَ بَنَانَهُۥ ﴿٤﴾
(5) Ancak insan, önündeki (sonsuz geleceği)ni de 'fücurla sürdürmek ister.'	بَلْ يُرِيدُ ٱلْإِنسَٰنُ لِيَفْجُرَ أَمَامَهُۥ ﴿٥﴾
(6) "Kıyamet günü ne zamanmış" diye sorar.	يَسْـَٔلُ أَيَّانَ يَوْمُ ٱلْقِيَٰمَةِ ﴿٦﴾
(7) Ama göz 'kamaşıp da kaydığı,'	فَإِذَا بَرِقَ ٱلْبَصَرُ ﴿٧﴾
(8) Ay karardığı,	وَخَسَفَ ٱلْقَمَرُ ﴿٨﴾
(9) Güneş ve ay birleştirildiği zaman;	وَجُمِعَ ٱلشَّمْسُ وَٱلْقَمَرُ ﴿٩﴾
(10) İnsan o gün: "Kaçış nereye?" der.	يَقُولُ ٱلْإِنسَٰنُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ ٱلْمَفَرُّ ﴿۰١﴾
(11) Hayır, sığınacak herhangi bir yer yok.	كَلَّا لَا وَزَرَ ﴿١١﴾
(12) O gün, 'sonunda varılıp karar kılınacak yer (müstakar)' yalnızca Rabbinin katıdır.	إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ ٱلْمُسْتَقَرُّ ﴿٢١﴾
(13) İnsana o gün, önceden takdim ettikleri ve erteledikleri şeylerle haber verilir.	يُنَبَّؤُا۟ ٱلْإِنسَٰنُ يَوْمَئِذٍۭ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿٣١﴾
(14) Hayır; insan, kendi nefsine karşı bir basirettir.	بَلِ ٱلْإِنسَٰنُ عَلَىٰ نَفْسِهِۦ بَصِيرَةٌۭ ﴿٤١﴾
(15) Kendi mazeretlerini ortaya atsa bile.	وَلَوْ أَلْقَىٰ مَعَاذِيرَهُۥ ﴿٥١﴾
(16) Onu (Kur'an'ı, kavrayıp belletmek için) aceleye kapılıp dilini onunla hareket ettirip-durma.	لَا تُحَرِّكْ بِهِۦ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِۦٓ ﴿٦١﴾
(17) Şüphesiz, onu (kalbinde) toplamak ve onu (sana) okutmak Bize ait (bir iş)tir.	إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُۥ وَقُرْءَانَهُۥ ﴿٧١﴾
(18) Şu halde, Biz onu okuduğumuz zaman, sen de onun okunuşunu izle.	فَإِذَا قَرَأْنَٰهُ فَٱتَّبِعْ قُرْءَانَهُۥ ﴿٨١﴾
(19) Sonra muhakkak onu açıklamak Bize ait (bir iş)tir.	ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُۥ ﴿٩١﴾
(20) Hayır; siz çarçabuk geçmekte olanı (dünyayı) seviyorsunuz.	كَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ ٱلْعَاجِلَةَ ﴿۰٢﴾
(21) Ve ahireti terk edip-bırakıyorsunuz.	وَتَذَرُونَ ٱلْءَاخِرَةَ ﴿١٢﴾
(22) O gün yüzler ışıl ışıl parlar.	وُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۢ نَّاضِرَةٌ ﴿٢٢﴾
(23) Rablerine bakıp-durur.	إِلَىٰ رَبِّهَا نَاظِرَةٌۭ ﴿٣٢﴾
(24) O gün, öyle yüzler vardır ki kararmış-ekşimiştir.	وَوُجُوهٌۭ يَوْمَئِذٍۭ بَاسِرَةٌۭ ﴿٤٢﴾
(25) Kendisine, beli büken işlerin yapılacağını anlamaktadır.	تَظُنُّ أَن يُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌۭ ﴿٥٢﴾
(26) Hayır; can, köprücük kemiğine gelip dayandığı zaman,	كَلَّآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلتَّرَاقِىَ ﴿٦٢﴾
(27) "Son müdahaleyi yapacak kim" denir.	وَقِيلَ مَنْ ۜ رَاقٍۢ ﴿٧٢﴾
(28) Artık gerçekten, kendisi de bir ayrılık olduğunu anlamıştır.	وَظَنَّ أَنَّهُ ٱلْفِرَاقُ ﴿٨٢﴾
(29) (Ölüm korkusundan) Ayaklar birbirine dolaştığında;	وَٱلْتَفَّتِ ٱلسَّاقُ بِٱلسَّاقِ ﴿٩٢﴾
(30) O gün sevk, yalnızca Rabbinedir.	إِلَىٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ ٱلْمَسَاقُ ﴿۰٣﴾
(31) Fakat o, ne doğrulamış ne de namaz kılmıştı.	فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّىٰ ﴿١٣﴾
(32) Ancak o, yalanlamış ve yüz çevirmişti.	وَلَٰكِن كَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ﴿٢٣﴾
(33) Sonra çalım satarak yakınlarına gitmişti.	ثُمَّ ذَهَبَ إِلَىٰٓ أَهْلِهِۦ يَتَمَطَّىٰٓ ﴿٣٣﴾
(34) Sen buna müstahaksın, dahasına müstahaksın.	أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰ ﴿٤٣﴾
(35) Yine müstahaksın, dahasına da müstahaksın.	ثُمَّ أَوْلَىٰ لَكَ فَأَوْلَىٰٓ ﴿٥٣﴾
(36) İnsan, 'kendi başına ve sorumsuz' bırakılacağını mı sanıyor?	أَيَحْسَبُ ٱلْإِنسَٰنُ أَن يُتْرَكَ سُدًى ﴿٦٣﴾
(37) Kendisi, akıtılan meniden bir damla su değil miydi?	أَلَمْ يَكُ نُطْفَةًۭ مِّن مَّنِىٍّۢ يُمْنَىٰ ﴿٧٣﴾
(38) Sonra bir alak (embriyo) oldu, derken (Allah, onu) yarattı ve bir 'düzen içinde biçim verdi.'	ثُمَّ كَانَ عَلَقَةًۭ فَخَلَقَ فَسَوَّىٰ ﴿٨٣﴾
(39) Böylece ondan, erkek ve dişi olmak üzere çift kıldı.	فَجَعَلَ مِنْهُ ٱلزَّوْجَيْنِ ٱلذَّكَرَ وَٱلْأُنثَىٰٓ ﴿٩٣﴾
(40) (Öyleyse Allah,) Ölüleri diriltmeye güç yetiren değil midir?	أَلَيْسَ ذَٰلِكَ بِقَٰدِرٍ عَلَىٰٓ أَن يُحْۦِىَ ٱلْمَوْتَىٰ ﴿۰٤﴾